کرم زشت و بد اخلاق، آرام دور خودش پیله ای تنید؛ میخواست تغییر کند، تا زمان او راعوض کند...
روزها گذشت..کرم درون پیله، تنها ی تنها بود.
روزی خواست پیله را بگشاید...
زمستان سردی بود..بادها بی رحمانه بر بدن نازکش شلاق میزدند...
دوباره به درون پیله خزید...تا بهار بیاید..
منتظرشد...ولی بهاری از راه نرسید..
کرم کوچک، درون پیله گریست..اما کسی صدای گریه هایش را نشنید..
کسی درد تنهاییش را حس نکرد...
کرم کوچک و تنها غصه میخورد..ولی کسی کنارشنبود..
کرم، تنهای تنهای..درون پیله گریست...و روزهاگذشت..و کسی درد و غمش را ندید..
پیله را باد برد
وپروانه ای بی جان، روی زمین افتاد.
(غریبه)
پنجره را گشودم....
وای از ان زمانی که پنجره باز شد...
کاش هیچ گاه این پنجره، باز نمیشد...
پشت این پنجره،
مرداب ها بود و دشت ها...
کویرها بود و باغ ها...
میبینی انسان هاچه گونه به سوی این مرداب ها هجوم میبرند؟؟؟
پشت این پنچره دنیایی از تنوع و رنگ انتظار هر "پنجره گشا" را میکشید...
انسانهایی که پشت این پنجره نشسته اند،
از سراسر دنیا،
با هر ملیت و قوم و مذهبی
با هر قلم و هر اندیشه ای..
.این پنجره مرا ساعت ها کنار خود نشاند...
روزها گذشت...
پنجره ها باز و بسته شدند...
از این پنجره سرکی به پنجره ی همسایه می کشیدم...
رنگارنگ تر و دلفریب تر...
ا ز این پنجره به ان پنجره
قاب همه ی پنجره ها یک زنگ ...
اما درونشان سیاه و سفید و قرمز است...
پردهایشان توری،گلدار نازک و ضخیم اند..
.گاه این پنجره ها پرده دری می کردند...
از پس این پنجره ها دوست ها دیدم و دوست نماها...
حرف ها شنیدم و دردها...
پنجره های قرمز را بستم تا سفیدها باز بمانند...
اما در اعماق سپیدی این پنجره ها، ظلمات نهفته بود...
سالها میگذرد..
هنوز هم اسیر این پنجره ها هستم...
هنوز پنجره ها خاکستریند...
و من مانده ام و این پنجره ها....
.......
تو
تو که اکنون پنجره ای به سوی وبلاگ من گشوده ای.....
تو هم اسیر این پنجره ها شده ای؟؟؟
.